آیا پیریدین یک سرطان زا شناخته شده است؟

در زمینه ایمنی شیمیایی ، سرطان زاییپیریدینهمیشه مورد توجه قرار گرفته است. به عنوان یک ماده اولیه اساسی که به طور گسترده در تولید داروها و سموم دفع آفات مورد استفاده قرار می گیرد ، باید بر اساس ارزیابی سازمان های معتبر و نتایج تحقیقات علمی ، خطرات بهداشتی بالقوه آن به طور عینی شناخته شود تا از وحشت بیش از حد یا غفلت از محافظت جلوگیری شود.

در حال حاضر ، سازمان های معتبر بین المللی به نتیجه گیری یکپارچه در مورد طبقه بندی سرطان زایی پیریدین نرسیده اند. آژانس بین المللی تحقیقات در مورد سرطان (IARC) آن را به عنوان یک ماده کلاس 3 طبقه بندی می کند ، یعنی "هنوز مطمئن نیست که برای انسان سرطان زا است" ، بر اساس این واقعیت که اگرچه دوز بالای پیریدین ممکن است بروز تومورها در ارگان های خاص را افزایش دهد ، اما کمبود داده های اپیدمیولوژیک انسانی برای حمایت از یک ارتباط مستقیم کارسینوژنیک وجود دارد. آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده (EPA) معتقد است که "سرطان زایی بالقوه" دارد ، عمدتاً بر اساس نتایج بروز کمی افزایش تومورهای کبد در آزمایشات قرار گرفتن در معرض طولانی مدت در موش صحرایی ، اما تأکید می کند که فقط با دوزهای بالا ممکن است تجلی یابد.

داده های تجربی حیوانات نشان می دهد که وقتی موشها بیش از 200 میلی گرم در کیلوگرم پیریدین در روز مصرف می کنند ، احتمال تغییرات پاتولوژیک در کبد افزایش می یابد ، اما این دوز بسیار بیشتر از حد قرار گرفتن در معرض شغلی است (بر اساس وزن بدن 60 کیلوگرم ، معادل قرار گرفتن در معرض روزانه 240mg ، بسیار دور از قرار گرفتن در معرض در محیط کار واقعی). مطالعات پیگیری در مورد جمعیت شغلی نشان داده است که قرار گرفتن در معرض طولانی مدت به پیریدین که از حد مجاز (4mg/m³) برخوردار است ، افزایش غیر طبیعی در بروز سرطان پیدا نکرده است ، نشان می دهد که تحت حفاظت استاندارد ، خطر ابتلا به سرطان را می توان در سطح بسیار کم کنترل کرد.

باید روشن شود که خطرات سلامتی پیریدین عمدتاً در سمیت حاد و آسیب اندام به جای سرطان زایی روشن منعکس می شود. آسیب آن به بدن انسان عمدتاً کبد ، کلیه و سیستم عصبی است و سرطان زایی آن "بالقوه" است و از نزدیک با دوز قرار گرفتن در معرض ارتباط دارد. در مقابل ، مسمومیت های حاد (مانند تنگی نفس و اغما) ناشی از قرار گرفتن در معرض کوتاه مدت با غلظت بالا ضروری تر است و ابتدا باید از آن جلوگیری شود.

برای پزشکان ، دیگر نیازی به نگرانی بیش از حد در مورد سرطان زایی بالقوه نیست ، اما اقدامات محافظتی باید به شدت انجام شود: پوشیدن ماسک گاز (فیلتر یا تأمین هوا) ، دستکش های غیرقابل تحمل و پوشاک محافظ ، اطمینان از عملکرد مؤثر سیستم تهویه در محل کار و انجام معاینات بهداشتی منظم (تمرکز بر عملکرد مانیتورینگ). جمعیت عمومی نیازی به محافظت ویژه ندارد زیرا احتمال تماس روزانه بسیار کم است و برای جلوگیری از تماس با مواد شیمیایی صنعتی حاوی پیریدین کافی است.

درک علمی از سرطان زاییپیریدیننیاز به تمایز بین "خطرات بالقوه" و "خطرات روشن" دارد. در چارچوب تحقیق فعلی ، شواهد ناشی از سرطان زایی آن کافی نیست ، اما به عنوان یک ماده شیمیایی سمی ، هنوز هم باید مبتنی بر عملکرد استاندارد و محافظت دقیق باشد. این نه تنها الزام اساسی برای مدیریت ایمنی در صنعت شیمیایی بلکه اصل اصلی محافظت از سلامت پزشکان است.